St. Barnabas
ലെവി ഗോത്രത്തില് പെട്ടവനായിരുന്നു വിശുദ്ധ ബാര്ണബാസ്. സൈപ്രസായിരുന്നു വിശുദ്ധന്റെ ജന്മദേശം. യേശുവിന്റെ മരണത്തിനു ശേഷം ഉടനെ തന്നെ വിശുദ്ധന് ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസം സ്വീകരിക്കുകയും ജെറുസലേമിലെ ആദ്യകാല ക്രിസ്തീയ സമൂഹത്തിലെ ഒരംഗമായി തീരുകയും ചെയ്തു. വിശുദ്ധന്റെ പ്രത്യേകം പരാമര്ശിക്കേണ്ടതായ ആദ്യത്തെ പ്രവര്ത്തി അദേഹം തനിക്കുള്ളതെല്ലാം വിറ്റ് ആ പണം മുഴുവന് അപ്പസ്തോലന്മാരുടെ കാല്ക്കല് അടിയറ വെച്ചുവെന്നതാണ്. പുതുതായി വിശ്വാസത്തിലേക്ക് വന്ന വിശുദ്ധ പൗലോസുമായി അദ്ദേഹം പെട്ടെന്ന് തന്നെ സൌഹൃദത്തിലായി.
ആദ്യകാല മതപീഡകനായിരുന്ന വിശുദ്ധ പൗലോസിനെ മറ്റുള്ള അപ്പസ്തോലന്മാര് വിശ്വസിക്കാതിരുന്ന അവസരത്തില് വിശുദ്ധ ബാര്ണബാസാണ് മാനസാന്തരപ്പെട്ട വിശുദ്ധ പൗലോസിനെ മറ്റുള്ള അപ്പസ്തോലന്മാര്ക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുത്തത്. യേശുവിനു വേണ്ടി സാക്ഷ്യം വഹിക്കുവാനുള്ള വിശുദ്ധ പൗലോസിന്റെ കഴിവിനെ ആദ്യമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ വിശുദ്ധ ബാര്ണബാസിനെ, ആഗോള സഭയില് എക്കാലവും സ്മരണാര്ഹനാക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ ബാര്ണബാസായിരുന്നു വിശുദ്ധ പൗലോസിനെ ടാര്സുസില് നിന്നും സുവിശേഷ പ്രഘോഷണത്തിനായി അന്തിയോക്കിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നത്. ക്രിസ്തുവിനു ശേഷം ഏതാണ്ട് 45-48 കാലയളവില് ഇരുവരുമൊരുമിച്ചാണ് ആദ്യ സുവിശേഷ പ്രഘോഷണ യാത്ര നടത്തിയത്. ബാര്ണബാസായിരുന്നു ആ യാത്രയുടെ നായകന് എന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകളും മാന്യതയും ആകര്ഷകത്വമുള്ളതുമായിരുന്നു. അതിനാല് തന്നെ ലിസ്ട്രായിലെ നിവാസികള് അദ്ദേഹത്തെ അവരുടെ ജൂപ്പിറ്റര് ദേവനായാണ് കരുതിയിരിന്നത്.
ജെറുസലേം യോഗത്തില് അദ്ദേഹം വിശുദ്ധ പൗലോസിനൊപ്പം സന്നിഹിതനായിരുന്നു (ca.50). അവര് രണ്ട് പേരും തങ്ങളുടെ രണ്ടാമത്തെ സുവിശേഷ പ്രചാരണ യാത്രക്കായി തയ്യാറെടുപ്പുകള് നടത്തുന്നതിനിടക്കാണ് അവര്ക്കിടയില് മര്ക്കോസിനെ ചൊല്ലി അഭിപ്രായ ഭിന്നത ഉടലെടുക്കുന്നത്. അതേ തുടര്ന്ന് രണ്ടുപേരും വിവിധ സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് പോയി. ബര്ണബാസ് മര്ക്കോസിനേയും കൂട്ടികൊണ്ട് സൈപ്രസിലേക്കാണ് പോയത്. അതിനു ശേഷമുള്ള കാര്യങ്ങള് അപ്പസ്തോലിക പ്രവര്ത്തനങ്ങളിലോ, ആധികാരികമായ മറ്റ് രേഖകളിലോ പരാമര്ശിച്ച് കാണുന്നില്ല.
വിശുദ്ധ പൗലോസിന്റെ എഴുത്തുകളില് ഒന്നില് നിന്നും നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കാന് കഴിയുന്നത് ബര്ണബാസ് സ്വന്തം പ്രയത്നത്താലാണ് ജീവിച്ചതെന്നാണ് (1 കൊറിന്തോസ് 9:5-6). വിശുദ്ധ ബാര്ണബാസ് മരണപ്പെടുന്നതിന്റെ സമയവും സ്ഥലവും എങ്ങും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതായി കാണുന്നില്ല. 488-ല് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം സലാമിനായില് കണ്ടതായി പറയപ്പെടുന്നു. പുരാതനകാലം മുതല് തന്നെ സഭയുടെ ആരാധനാ ക്രമത്തില് വിശുദ്ധ ബാര്ണബാസിന്റെ നാമം ചേര്ക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
Catholics celebrate the memory of St. Barnabas on June 11. The apostle and missionary was among Christ’s earliest followers and was responsible for welcoming St. Paul into the Church. Though not one of the 12 apostles chosen by the Lord, Jesus, he is traditionally regarded as one of the 72 disciples of Christ and most respected man in the first century Church after the Apostles themselves.
St. Barnabas was born to wealthy Jewish parents on the Greek-speaking island of Cyprus, probably around the time of Christ’s own birth. Traditional accounts hold that his parents sent him to study in Jerusalem, where he studied at the school of Gamaliel (who also taught St. Paul). Later on, when Christ’s public ministry began, Barnabas may have been among those who heard him preach in person. At some point, either during Christ’s ministry or after his death and resurrection, Barnabas decided to commit himself in the most radical way to the teachings he had received. He sold the large estate he had inherited, contributed the proceeds entirely to the Church, and joined Christ’s other apostles in holding all of their possessions in common. Saul of Tarsus, the future St. Paul, approached Barnabas after the miraculous events surrounding his conversion, and was first introduced to St. Peter through him. About five years later, Barnabas and Paul spent a year in Antioch, building up the Church community whose members were the first to go by the name of “Christians.” Both Paul and Barnabas received a calling from God to become the “Apostles of the Gentiles,” although the title is more often associated with St. Paul. The reference to the “laying-on of hands” in Acts, chapter 13, suggests that Paul and Barnabas may have been consecrated as bishops on this occasion.
Barnabas and Paul left Antioch along with Barnabas’ cousin John Mark, who would later compose the most concise account of Christ’s life and be canonized as St. Mark. The group’s first forays into the pagan world met with some success, but Mark became discouraged and returned to Jerusalem. The question of Mark’s dedication to the mission would arise again later, and cause a significant personal disagreement between Paul and Barnabas. For many years prior to this, however, the two apostles traveled and preached among the Gentiles, suffering persecution and hardships for the sake of establishing Christianity among those of a non-Jewish background. The remarkable success of Barnabas and Paul led to one of the earliest controversies in Church history, regarding the question of whether Christian converts would have to observe Jewish rites. During the landmark Council of Jerusalem, recorded in the book of Acts, the assembled apostles confirmed St. Peter’s earlier proclamation that the laws of the Old Testament would not be mandatory for Christians.
Barnabas and Paul finally separated in their ministries, while remaining apostles of the one Catholic Church, over Paul’s insistence that Mark not travel with them again. In death, however, the “Apostles to the Gentiles” were reunited. Mark is said to have buried Barnabas after he was killed by a mob in Cyprus around the year 62. St. Paul and St. Mark were, in turn, reconciled before St. Paul’s martyrdom five years later. He is said to have been stoned to death in Salamis in the year 61. St. Luke described Barnabas as ‘a good man, full of the Holy Spirit and of faith’ (Acts 6:24), and he was known for his exceptional kindliness and personal sanctity, and his openness to pagans.
Source : www.syromalabarperth.org.au